มนตรา..มายาแห่งรัก ตอนที่ 4

[pannarai]

“ดูท่าทางคุณไม่สนุกสักเท่าไหร่”
กฤตนัย เอ่ยขึ้น เขาก้าวมายืนข้าง ๆ หญิงสาว และนึกถึงคำบอกเล่าของอดิเทพ
“เฮ้อ ไม่ไหวว่ะ สงสัยเสน่ห์ฉัน จะยังไม่พอ หล่อนเป็นคนแรกที่ปฏิเสธฉัน”
“ใครวะกล้าปฏิเสธ อดิเทพ พงศ์ณภัทรได้ลงคอ”กฤตนัยกล่าวยิ้มๆ เขาเองก็สงสัยเช่นกัน เพราะโดยปกติเห็นแต่สาวๆ รุมล้อม อดิเทพ
“ก็คุณกวินตรา แม่เทพธิดาของฉันน่ะสิ ถามคำก็ตอบคำ ชวนไปไหนก็ไม่ไป ขอเบอร์โทรก็ไม่ให้ แล้วแบบนี้จะให้เรียกว่าอะไรละวะ เจ้าหล่อนไม่ยอมสานสัมพันธ์ใดๆเลย”
“เค้าอาจจะเล่นตัว เพื่อให้นายสนใจเค้ามากขึ้นก็ได้นี่”
“ไม่ใช่ว่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันดูออก คุณกวินตราน่ะเค้าแสดงออกทั้งท่าทาง สีหน้า และแววตาเลยว่า เบื่อ เซ็ง อะไรประมาณนี้ แม้เค้าจะปกปิดเพื่อให้ดูไม่เสียมารยาท แต่ฉันก็ดูออก”
“ขนาดนั้นเลยหรือ ฉันเห็นแต่คนที่มางานนี้ ล้วนอยากเด่น อยากดัง อยากเป็นข่าวกับคนดัง หรือไม่ก็อยากจับผู้ชายรวยๆกันทั้งนั้นแหละ”
“แกก็ลองดูบ้างสิวะ ถ้าแกชวนเธอออกไปได้ ฉันยอมให้แกเตะเลย”
“อืม น่าสน งั้นฉันจะลองดู เตรียมก้นของแกไว้ให้ฉันเตะได้เลย”
แล้วกฤตนัยก็หาโอกาสที่จะพูดคุยกับหล่อนได้สำเร็จ เมื่อเห็นหล่อนปลีกตัวออกมาระเบียงข้างนอกเงียบๆ
“เปล่านี่คะ ฉันสนุกดี ท่าทางฉันบอกอย่างงั้นหรือคะว่าไม่สนุก”
“เห็นอดิเทพเพื่อนผม บอกว่าคุณพูดน้อย ถามคำตอบคำ เหมือนคนเบื่อๆน่ะ”
“’งั้นก็ฝากขอโทษเพื่อนคุณด้วยก็แล้วกันนะคะที่ดิฉันเสียมารยาท”
ชายหนุ่มพิศดู หญิงสาวตรงหน้า หล่อนสวยสง่า หวานละมุนละไม ภายใต้ท่าทีเรียบเฉยนี้ เขาอยากรู้ว่าหล่อนซ่อนมารยาอะไรไว้หรือไม่ และมันก็ท้าทายอยากให้เขาค้นหา ผู้หญิงที่เขาเคยรู้จักมาไม่ใช่น้อย ที่แรกๆก็ทำเป็นเล่นตัว แต่สุดท้ายก็เผยออกมาทีหลังว่าอยากเป็นคู่ควงเขาใจจะขาด
“เพื่อนผมเค้าไม่ได้ว่าอะไรคุณหรอก เพียงแต่ออกจะผิดหวังนิดๆ ที่คุณไม่ยอมสานสัมพันธ์ด้วย”
“ฉันยินดีเป็นเพื่อนกับทุกคนค่ะ” หล่อนเน้นคำว่าเพื่อนอย่างชัดเจน
“รวมทั้งผมด้วยใช่ไหมครับ”
“แน่นอนค่ะ”
“’งั้นคุณคงไม่รังเกียจถ้าเพื่อนจะชวนไปดินเนอร์สักมื้อ”
เอาอีกแล้ว ผู้ชายนี่เหมือนกันทุกคน นี่จะมาไม้ไหนอีกนะ กวินตราคิดในใจ
“แต่ดิฉันว่ามันออกจะเร็วไปสักหน่อย สำหรับเพื่อนที่รู้จักกันไม่กี่นาที”
“คุณคงอยากจะบอกว่า งั้นเราควรจะทำความรู้จักกันให้มากกว่านี้ ใช่ไหมครับ”
กวินตรา ไม่ชอบสายตาและรอยยิ้มที่มุมปากของผู้ชายคนนี้เอาซะเลย ดูเยาะๆ หล่อนยังไงพิกล และนั่นทำให้หล่อนออกจะโมโหนิดๆ เลยตอบออกไปว่า
“เปล่าค่ะ ดิฉันอยากจะบอกว่า เราไม่ควรรู้จักกันเลยมากกว่า เพราะดิฉันไม่ใช่คนเด่นคนดังอะไรที่คุณจะต้องมาทำความรู้จักสนิทสนม ขอตัวนะคะ” พูดจบหญิงสาวก็หันกลับและจะก้าวออกไป แต่ชายหนุ่มผู้ซึ่งไม่เคยถูกใครปฏิเสธ และเริ่มโมโหกับท่าทีของหญิงสาวตรงหน้า คว้าแขนไว้
“เดี๋ยวก่อนสิ กวินตรา คุณไม่พอใจอะไรผมหรือเปล่า”
“เปล่าค่ะ และกรุณาปล่อยดิฉัน”ชายหนุ่มยอมปล่อยแต่โดยดี
“.ใครบอกว่าคุณไม่ใช่คนเด่นคนดัง ผมว่าพรุ่งนี้รูปคุณคงปรากฏในนิตยสารสังคมแน่นอน”
“งั้นหรือคะ เผอิญดิฉันไม่ได้ต้องการอย่างนั้นหรอก”
“ถ้าคุณไม่ได้ต้องการอย่างนั้นจริง คุณคงไม่มางานนี้หรอก”
“ดิฉันไม่จำเป็นจะต้องบอกคุณเกี่ยวกับเหตุผลที่มางานนี้ และถ้าคุณคิดว่ารู้จักดิฉันดี งั้นเราก็ไม่ต้องทำความรู้จักอะไรกันอีก จริงไหมคะ” พูดจบหญิงสาวก็ก้าวเท้าออกไป โดยไม่รอให้ชายหนุ่มทักท้วงใดๆอีก
กวินตรา....สักวันฉันต้องเอาชนะเธอให้ได้ ชายหนุ่มได้แต่คิดอยู่ในใจ
“เฮ้ย เป็นไงบ้างวะ ฉันเห็นเจ้าหล่อนเดินหนีไปโน่นแน่ะ ฮ่าๆ แกคงไม่มีบุญได้เตะก้นฉันละมั้ง”
อดิเทพแซว ด้วยความขบขัน เมื่อเห็นสีหน้า ท่าทางของกฤตนัย
“เออ ทั้งหยิ่ง ทั้งเล่นตัว คราวนี้ไม่ได้เตะก้นแก คราวหน้าก็ยังมีโว้ย”
“เฮ้ย ยังจะมีคราวหน้าอีกหรือวะ เออๆ เดี๋ยวฉันจะเตรียมก้นเอาไว้ให้ก็แล้วกัน”
“ไอ้ห่ะ พูดอะไรวะ คนอื่นได้ยินเค้าจะคิดลึก
หลังจากผละจากกฤตนัยแล้ว กวินตราก็เดินไปหามัทนาทันที
“ไปไหนมายะ ฉันเดินหาเธอ ซะทั่วงานแน่ะ”
“ออกไปสูดอากาศข้างนอกระเบียงมา ฉันเบื่อๆน่ะ แต่ก็ยังมีคนตามไปกวนโมโหจนได้”
“ใครกันเหรอ”
“ก็คุณกฤตนัยของเธอน่ะสิจ๊ะ ผู้ชายอะไร ยิ้มด้วยปาก ถากด้วยตา เหมือนจะเยาะฉันอยู่ตลอดเวลา ฉันก็เลยตัดบท เดินหนีมาซะดื้อๆเลย”
“อุ๊ยตาย จริงเหรอ เธอคิดมากไปเองหรือเปล่าที่ว่าเขาเยาะเธอน่ะ ฉันว่าเขาออกจะสุภาพดี ไม่เจ้าชู้ไม่เลือกเหมือนนายอดิเทพนั่นหรอก”
“เค้าจะเจตนาอย่างไรก็ช่างเค้าเถอะ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวอะไรด้วยแล้ว ฉันอยากจะกลับแล้วล่ะ เธอไปส่งฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันไปบอกคุณพ่อก่อน” พูดจบหญิงสาวก็เดินไปบอกท่านนายพลศานติ เพื่อขอลากลับ และดูคุณหญิงจะพอใจอยู่ไม่น้อยที่หล่อนไม่อยู่เป็นที่สนใจในงานอีกต่อไป