"Ryu story (เรื่องรักของริวกับแบงคุง)" ตอนที่ 9 : 9.Uchi e kaierimasu-กลับบ้าน

[นินจาน้อย]

พอเช้าพวกเราก็เดินทางกลับบ้านของเราที่เชียงใหม่กันเราตกลงกันว่าจะขับรถไป กันเอง ว้าว......ไหนๆริวก็มีใบขับขี่แล้วนี่ ก็ดีเลย ริวสอบที่ญี่ปุ่นนะ สามารถสอบได้ตั้งแต่อายุ 15 ขึ้นไป celica สีทองบรอนซ์คันนี้ถูกขับออกมาอีกแล้ว แม้ว่าจะนั่งกันเกือบทุกวันก็ตาม แต่วันนี้ก็เห็นว่าคงต้องพึ่งมันมากหน่อย บ้านผมที่เชียงใหม่ อยู่ห่างจากตัวเมืองไม่เท่าไหร่ ไปก็ง่ายๆตามทางหลวงแผ่นดินไปเลยก็สามารถไปได้แล้ว เราออกเดินทางกันตั้งแต่ 6 โมงเช้าไปเชียงใหม่ ผมนะจำทางได้ดีเพราะมากรุงเทพ แล้วก็กลับกับคุณพ่อบ่อยๆ ผมงี้ซีดเลย เพราะมาถึงเชียงใหม่เอาตอนบ่าย 3 โมงเย็น ที่ซีดไม่ใช่นั่งนานหรอก แต่ริวเล่นเหยียบด้วยความเร็วเกือบสูงสุดของรถสปอร์ตคันนี้เลย celica คันนี้ ติด Turbo วิ่งด้วยความเร็วสูงสุดเกือบ 400 Km/h เลยทีเดียว คุณริวสุเกะก็เหยียบไป 300+กว่าในทางที่ไม่มีรถ ถ้ามีก็เหลือแค่ 180 แค่นั้นเอง อิอิ.......ยังงงอยู่เลยว่ารอดตายกันมาได้ไงตอนแรกคิดว่าเอาชีวิตไปทิ้งซะ แล้ว วิ่งอย่างกับ ชิงกันเซง(Shinkansen) แหนะ นึกแล้วไม่เอาอีกแล้ว



พอกลับมาถึงบ้าน ก็พาเพื่อนๆไปหาคุณพ่อคุณแม่ของผม แล้วก็ทักทายกันตามประเพณีแบบไทย อิอิ ไม่ใช้ญี่ปุ่นอะ เบื่อแล้ว แล้วก็พาพวกริวไปอยู่ที่ห้องของผม แล้วก็ห้องรับรองแขกด้วย แต่ริวขอนอนกะผม ก็ได้ไม่ว่ากัน เราก็รีบๆนอนกันเพราะพรุ่งนี้กะเที่ยวแต่วันเลย



พอเช้ามาวันนี้ผมก็พาพวกเขาไปขึ้นดอยสุเทพ ไปพาขึ้นบันไดหลายร้อยขั้น อิอิ เรามันคนเคยขึ้นมาแล้วบ่อยๆก็ไม่มีปัญหาแต่พวกนั้นอะดิ อิอิขำหละงานนี้



\"โอ๊ย ยังไม่ถึงอีกหรอ\" เคลวินถาม



\"อีกนิดเดียว พวกนายนี่อึดกันพอดูเลยนะ\"

พอขึ้นไปถึงข้างบน ก็ไปไหว้พระธาต ดอยสุเทพกัน



\"แบงคุง อธิฐานว่าไร\" ริวถาม



\"อ้าว ถ้าบอกแล้วจะใช่อธิฐานหรอ\" ผมถามกลับ



\"ของเราขอให้พวกเราอยู่ด้วยกันตลอดไป แบงคุงหละ\" ริวพูด ผมส่ายหน้า



\"ของเราก็อยากได้แฟนซักคนมั้ง\" โชจิพูด



\"ของเราก็คงคล้ายๆกันมั้ง\" เคลวินบอก



\"แล้วของแบงคุงหละ\" ริวตื้อ



\"ไม่บอกหรอก ถึงบอกก็ไม่ใช่อธิฐานนะสิ\" ผมแย้ง



\"แต่คนญี่ปุ่นเขาบอกกันนะ\" ริวแย้ง



\"เราก็ไม่ใช่คนญี่ปุ่นนี่ \" ผมแย้ง



\"แต่ก็มีแฟนคนญี่ปุ่นนะ ยังไงก็ต้องญี่ปุ่นแล้วหละ\" ริวบอก ผมงี้หน้าแดงเลย แต่ก็ไม่ยอมบอก เขาก็คงเห็นว่าตื้อไม่มีประโยชน์มั้ง ก็เลยเลิกไป แล้วพวกเราก็ลงเขาเพื่อกลับบ้านเพราะเย็นมากแล้ว