The Revenge Project II

[Ginn]

Part II : Last Night, I felt …


พอกล่าวคำอำลาเสร็จธุระไปกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่าสมัยม ปลายได้ นิ้วก็กดไล่เบอร์ดูว่าคุยกันไปนานแค่ไหน พลันสายตาก็เห็นเข้ากับเบอร์หนึ่ง(ชื่อที่เมมไว้ ลบทิ้งไปแล้ว แต่ยังจำเบอร์ได้ เคยกดค้างไว้ แต่ไม่ได้โทรออก) ไม่ได้คุยกันมานานแล้ว เพราะผมโกรธกับเรื่องที่มันทำไว้ จนอยากจะลืมมันให้หมดสิ้น แต่ไงเราก็คยเป็นคนที่รักกันมาก จะตัดเยื่อใยทิ้งไปเลย ก็ใช่ว่าจะทำได้ง่ายๆ คิดอยู่นาน นอนจ้องเบอร์โชว์เด่นหล้าบนหน้าจอจนไฟบนหน้าจอดับไป ก็ตัดสินใจโทรออก ทั้งที่มือก้สั่นและรู้สึกร้อนไปทั่วร่าง

(มัน : หวัดดีครับ) – เสียงคุ้นหูน่ารักๆไม่เคยเปลี่ยน
(ผม : หวัดดี)
(มัน : อืมๆ)
(ผม : เรายังเป็นคนสำคัญของเธออยู่เปล่า) – คำถามแรกที่อยากถามมานานตลอด 3 เดือน
(มัน : ยังเป็นอยู่ทำไมเหรอ)
(ผม : งั้นเหรอ) --คำแรกที่ทำให้ผมยิ้มออก
(ผม : แล้วเป้นไงสบายดีเปล่า)
(มัน : ก็สบายดี)
(ผม : เห็นเงียบไปนานเลย นึกว่าเป็นไรหรือเปล่า)
(มัน : ก็เปล่า วันนั้นผมไปมหาลัยเจอโน๊ตบุ๊คเขาขายเหมือนของแมคเลย เออ ใช่ แมคซื้อมาเท่าไหร่)

(ผม : ดูบิลก่อน คง 31000 มั้ง)
(มัน : เขาขายอยู่ 22000 เอง แต่สเปคต่างกันนิ๊ดหน่อย)
(ผม : เหรอ)
(มัน : ผมซื้อเดสท็อปใหม่แล้วนะ ที่บ้าน....) – แล้วมันก็โฟ้ต่อไปตามนิสัยเดิม มันไว้ใจผมยิ่งกว่าแม่มันซะอีก โดยที่ผมได้แต่ อืม อ่า งั้นเหรอ

(ผม : แล้วกินข้าวยัง)
(มัน : ว่าจะไปกิน แต่โทรมาพอดี เลยยังไม่ได้ไป)
(ผม : อ้าว งั้นก็ไปกินก่อนก็ได้ ค่อยคุยกันใหม่ นอนดึกเปล่าละ)
(มัน : ก็ดึก)
(ผม : แล้วจะโทรไปหาอีกละกัน คงสักสี่ห้าทุ่ม ว่าจะนั่นทำงานก่อน บายๆ)

ผมกดตัดสายไปก่อนจะได้ยินอะไรบางอย่างจากปากมัน ตอนนี้ผมรู้สึกร้อนไปหมด แค่คุยโทรศัพท์กับมันแค่ 20 นาที ไหงเสื้อผมเปียกชุ่มก็ไม่รู้ เหนื่อยเหมือนไปวิ่งแข่งมาซะงั้น คิดแล้วก็ไปอาบน้ำใหม่อีกรอบ

พออาบน้ำเสร็จ ผมก้มานั่งแปะอยู่หน้าจอทีวี เปิดดูไรไปเรื่อยจนถึงห้าทุ่ม เสียงนาฟิกามันดังขึ้น เหมือนเสียงวิญญาณมาหลอน สะดุ้งเฮือก ผมก็เลยกดปิดทีวีว่าจะโทรไปตามสัญญา แต่ไม่โทรดีกว่า ผมเลยมานั่งปั่นงานในคอมต่อจนถึงเที่ยงคืนครึ่ง มองไปที่มือถือแล้วใจมันเต้นแรง สุดท้าย ก็เลยต้องโทรออก

(ผม : หวัดดีโว๊ย ชีค) – เพื่อนสนิทสุดของผม
(ชีค : เออ หวัดดี โทรมาได้เวลาพอดี เพิ่งกลับมาถึงหอเนี๊ยะ)
(ผม : ไรวะ ไปไหนมา)
(ชีค : ไปตีแบตกับเพื่อน จองคอร์ดไว้ตอนสามทุ่ม)
(ผม : เหอๆ)

หลังจากนั้นก็โฟ้กันมันส์ แต่จำไม่ได้แล้ว คุยกันเยอะมากเกินสมองผมจะบันทึกได้หมด
เอาเป็นว่า ผมมีความสุขมากที่ได้คุยโทรศัพท์กับเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันนานหลายเดือน แม้จะปาไปตีหนึ่งแล้ว แต่ก็ไม่มีอะไรมาหยุดพวกเราได้ ก็เพื่อนคนนี้ เป้นคนเดียวที่เข้าใจผม คุยได้แทบสารพัดเรื่อง

(ผม : คิดว่างั้นนะ แต่บางครั้งมันก็พูดขัดผม เล่นเอาซะหมดอารมณ์พูดต่อเลย ต้องวางสายไปก็มี คิดตอบมาแต่ละอย่างไม่ตรงใจเอาซะเลย อารมณ์ไม่ดีอยู่ดันพูดแบบนั้นมาได้)
(ชีค : อ้าว เป็นงั้นไป แกโกรธเราเหรอ ไม่รู้เลย) – มันฝากบอกมาขอแจม

พอกล่าวราตรีสวัสดิ์กับชีคไปตอนจะตีสอง ผมก็มีความกล้าพอจะโทรไปหามันอีกครั้ง

(มัน : หวัดดี)
(ผม : อืม ทำไรอยู่)
(มัน : เล่นเกมส์ คอยแป็บ)
(ผม : อือๆ) --และผมก็นั่งคอยมันไป นานเกินเลยต้องหยิบคอมบนโต๊ะมานั่งสะสางต่อ แต่ทำได้ไม่เต้มที่เลย สมองมันแปลกไป บอกตรงๆเลยว่า นานโคตร ชั่วโมงนึงได้
(มัน : มาละ แมคมีไรเหรอ)
(ผม : ก็เปล่า แค่อยากคุยด้วย ไม่ได้เจอกันตั้งนาน)
(มัน : ผมก็เห็นว่าแมคหายไปเหมือนกัน คงยุ่งๆสินะ) –ถึงจะวุ่นขนาดไหน ก็คุยได้ ถ้าโทรมาหา

(ผม : ก้ใช่ วุ่นๆอยู่ แล้วช่วงที่ไม่ได้เจอกัน ยังโกรธอยู่เปล่า) –มันเคยบอกว่าโกรธผม แต่ดันไม่บอกว่าเรื่องไร ผมก็เลยไม่รู้ว่ามันโกรธห่าเหวไรผมเมื่อ 3 เดือนก่อน ผมเองน่าจะโกรธมันมากกว่า ก็มันเล่นนอกใจผมนี่ ตอนนั้นมันเถียงผมบอกว่าเป้นแค่เพื่อน แต่สัญชาตญาณผมบอกได้เลยว่า ลางร้ายมาเยือนแน่ๆ
(มัน : เมื่อวานยังคิดอยู่เลยว่า โกรธแมคเรื่องอะไรบ้าง)
(ผม : อืม เราลืมไปหมดแล้ว นานขนาดนั้น จำไม่ได้) –ผมตอบไปมั่วๆ ทั้งที่ทุกเรื่องผมก็ไม่เคยลืมเลย
(มัน : หนังสือที่ยืมไป มาเอาคืนได้เลย ผมไม่ได้ใช้แล้ว)
(ผม : ว่างวันไหนละ จะได้ไปเจอกัน)
(มัน : ไม่ว่าง 6 วันเลย วันอาทิตย์อยากพักผ่อน) –แล้วมันบอกเพื่อ?
(มัน : 6 วันนั้น ผมอยู่กับแอ้มตลอดเลย) –เอาแล้วไง ประโยคที่ไม่อยากฟังมากที่สุด ก็ไอ้นั่นมันมาแย่งของๆผมไป ชื่อนี่แม่งก็ส่ออยู่แล้ว
(ผม : ...)

(มัน : ก็ช่วงที่อยู่กับแอ้ม ผมมีความสุขมากเลย ตอนใกล้ๆสอบก็ติวหนังสือให้กันตลอด ถ้ากลับเย้นก็อยู่ติวกันที่ห้องสมุด กลับเร็วก็โทรติวกันตลอด รู้ไหมวิชาที่ผมติวด้วยกัน คะแนนสูงมากเลย)
(ผม : งั้นเหรอ) --มันเริ่มจี๊ด
(มัน : ทุกวันก็กลับบ้านด้วยกัน บางทีก็ไปกินข้าวด้วยกัน เดินห้างด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เพราะบ้านใกล้กัน เลยสะดวกหลายๆอย่าง)
(ผม : อืม...) –นี่จะใช้นิสัยเดิมหรือไง เล่าทุกเรื่องในชีวิต โดยไม่สนใจคนฟังนะ รู้ไหม มันเจ็บ

ผมเงียบ มันก็เงียบด้วย

(ผม : คิดไหมว่า ช่วงที่ไม่อยู่เรารู้สึกยังไง)
(มัน : แมคก็ วกกลับมาเรื่องนี้อีกแล้ว)
(ผม : อย่าลืมนะว่า ฮีธ มีคนอื่นทั้งที่ๆคบเราอยู่ตอนนั้น) –ผมจับได้ว่า พวกมันแอบติดต่อกัน ตอนที่ผมกับมันเป็นแฟนกันอยู่ จะค่อยเล่าอีกทีครับ ขอผ่านไปก่อน

(ผม : เคยคิดไหมว่า เรารู้สึกยังไงอยู่) –ผมอยากให้มันรู้สึกผิดหรือรับผิดชอบในการกระทำของมันบ้าง ทั้งๆที่ผมดูแลมันอย่างดี เปลี่ยนอะไรในชีวิตมันหลายๆอย่างให้มันมีเพือนมากขึ้น อาจารย์ก็รักมันมากขึ้น... ผมไม่ผิด ผมทำดีมาตลอด แต่ไหงผมต้องมารู้สึกผิดกับการที่มันทำก็ไม่รู้

(มัน : แมคก็อย่าไปคิดถึงเรื่องพวกนั้นสิ ผมพูดกับแมคได้ทุกเรื่องนะ จริงๆแล้ว อยู่ไปนานๆ เดี๋ยวแมคก็ลืมได้เองแหละ แมคไม่เคยเจออย่างผมนี่ที่ต้องทนดูพวกนั้นสวีทกันที่มหาลัยทุกวัน แมคไม่เจอผม เดี๋ยวก้ลืมได้เอง) –แต่ผมทำไรผิด ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนั่น ผมไม่เคยแย่งของๆใคร ชีวิตผมมันดีอยุ่แล้ว... ผมไม่เข้าใจมันหรอก รู้แต่ว่า มันต่างกัน ความรู้สึกที่ผมมีให้มันแม้จะไม่ได้เห็นกันตอนนี้ กับตอนที่มันยืนมองคนๆนั้นไปกับคนอื่นเมื่อปีก่อน มันต่างกันโดยสิ้นเชิง ผมรู้ดี

ผมลืมบอกไปว่า แอ้มเป็นอดีตแฟนของมัน แต่ทิ้งมันไปอยู่พักนึง เพราะมีผู้ชายคนอื่น ตอนนี้ทะเลาะกับคนนั้นอยู่ เลยกลับมาคบกับคนของผมเหมือนเดิม เหมือนมันเป็นของตาย ผมเตือนมันแล้ว มันยังโง่

(ผม : แน่ใจเหรอ)
(มัน : ถ้าแมคยังพูดเรื่องนี้อยู่อีก ผมจะนอนแล้ว)
(ผม : อือ... โทรกลับมาด้วยละกัน)
(มัน : ครับ บาย)
(ผม : บาย)

วันนั้นมันโทรมาบอกเลิกผมทางโทรศัพท์ มันบอกว่า อยากเลิกกับผม เพราะผมจะได้มีอิสระ ไม่ต้องไม่มีอะไรผูกมัด มันรู้สึกเหมือนมันเป็นตัวถ่วงความก้าวหน้าของผมในทุกๆเรื่อง(ไม่รู้ข้ออ้างเปล่า ทำเสียงเศร้าเชียว) แต่มันยังมีหน้ามาถามผมว่า อยู่ได้ไหม ถ้าไม่มีมัน แน่นอน ผมอยู่ได้ ผมเข้มแข้งพอ สุดท้ายผมก็บอกเลิกมันบ้าง มันก็ยอมรับแต่โดยดี ใจจริงผมก็ไม่อยากเลิกกับมันหรอก แต่มันทนไม่ได้ ทั้งเจ็บทั้งแค้น … ผมเคยบอกมันแล้วว่า ถ้าจะเลิกกันก็ให้มาบอกกันตรงหน้า แล้วผมจะยอมรับ แต่นี่ มันไม่กล้าสู้น้าผมด้วยซ้ำ ทำผิดยอมรับผิด ก็กล้ามาเจอกันสิวะ ลูกผู้ชายแท้ๆ ไอ้อ่อน

คิดไปแล้วน้ำตามันไหลมานองหน้าอย่างยั้งไม่อยู่อีกต่อไปแล้ว ผมไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าใครมาก่อนเลยในชีวิต แต่ที่ผมทำคือ ผมจะเก็บความรู้สึกแย่ๆนั่นไว้ และปลดปล่อยมัน เมื่อตอนผมอยู่คนเดียวในห้องนอนเล็กๆของผม เพียงคนเดียว... แต่ครั้งนี้มันไม่ไหวจริงๆ ทั้งที่ไม่ได้เป้นอะไรกันแล้ว ทำไม มันถึงทำให้ผมเจ็บปวดได้เพียงนี้ เมื่อไหร่มันจะเลิกทำร้ายจิตใจผมสักที ไอ้เฮลนั่น นิ้วที่สั่นเทากดเบอร์โทรออกอย่างชำนาญ

(พี่มาร์ท : หวัดดีคราบ)
(ผม : พี่มาร์ท เค้าไม่ไหวแล้ว เค้าเกลียดมัน เค้าอยากจะฆ่ามัน พี่มาร์ทได้ยินไหม เค้าเกลียดมัน...) –ผมร้องไห้ฟูมฟายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
(พี่มาร์ท : แมคใจเย็นนะแมค ตอนนี้อย่าคิดไรมากนะ ทำใจเย็นๆก่อน)
(ผม : เกลียดมัน เค้าจะฆ่ามัน)
(พี่มาร์ท : อืมๆ พี่เข้าใจ แมคอย่าเพิ่งคิดไรตอนนี้ ลุกขึ้นมาตั้งสติก่อนนะครับ ทำสมาธิก็ได้ดีนะ จะได้สงบลง)
(ผม : ฮือๆๆๆ)

(พี่มาร์ท : ถ้าแมคพยายามคิดในแง่บวกแล้วมันทำไม่ได้ แมคก็อย่าใสใจเลย เอาตามที่แมคต้องการจะดีกว่า บางอย่างฝืนมากไปก็ไม่ดีนะครับ)
(ผม : ครับ ผมจะพยายามๆ)
(พี่มาร์ท : คืนนี้แมคทำใจให้สบายนะ พี่จะคอยอยู่ข้างๆแมคนะครับ คนดี)
(ผม : ไม่เป็นไร พรุ่งนี้พี่ต้องไปทำงาน นอนเถอะครับ ผมอยู่ได้ ขอโทษที่ปลุกพี่กลางดึก)
(พี่มาร์ท : เอาน่า อย่าคิดมากสิ ให้พี่อยู่เป้นเพื่อนจนกว่าแมคจะหลับนะ)
(ผม : ผม... ขอโทษที่รบกวนพี่ครับ ผมขอโทษ)
(พี่มาร์ท : อืมม หลับเถอะนะคนดีของพี่ ฝันดีครับแมค)
(ผม : งืมมม)

[Ginn]

ขอย้ายไปบอร์ดตามที่ admin ส่งมาให้นะ ติดตามได้ ณ ที่นั่นครับ

www.gangdee.com

ขอบคุณ

[Ginn]

แล้วเจอกัน