มนตรา..มายาแห่งรัก ตอนที่ 6.. ข้อเสนอที่ยอมไม่ได้

[pannarai]

ลุงผลหายวันหายคืน และกลับมาพักรักษาตัวที่บ้านได้แล้ว ระหว่างที่นอนรักษาที่โรงพยาบาล กฤตนัยได้ส่งดอกไม้และของมาเยี่ยม โดยทิ้งโน้ตว่าติดธุระต้องไปต่างประเทศ ขออภัยที่ไม่ได้มาเยี่ยมด้วยตัวเอง ทำให้ป้าอิ่มยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ปลาบปลื้มในความมีน้ำใจของชายหนุ่ม และหากได้ทราบว่าเขาเป็นผู้จ่ายค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของลุงผลจะขนาดไหนเนี่ย กวินตรายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใคร เหตุผลก็คือ ไม่อยากให้ทุกคนเป็นกังวลกับค่ารักษาที่แพงแสนแพง และสอง หญิงสาวยังไม่แน่ใจว่ากฤตนัยต้องการอะไรกันแน่ เรื่องนี้หล่อนจะเป็นคนจัดการเอง หญิงสาวทราบจากเลขานุการหน้าห้องของกฤตนัยว่าเขาจะกลับจากต่างประเทศวันนี้ จึงมาขอพบเขาที่ทำงาน
“คุณกวินตรา เชิญข้างในเลยค่ะ ท่านประธานว่างแล้ว” เสียงเลขานุการหน้าห้องเอ่ยกับหล่อน กวินตราสูดลมหายใจ รวบรวมความกล้า หล่อนเองก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดกับเขาอย่างไรดี
หลังจากรับไหว้หญิงสาวแล้ว กฤตนัยก็เชิญหล่อนนั่ง กวินตรากวาดตามองห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างทึ่งนิดๆ ภายในห้องตกแต่งอย่างทันสมัย และดูคลาสสิค มีมุมนั่งพักผ่อนชมวิวภายนอก เทียบกับที่ทำงานหล่อนแม้จะตกแต่งอย่างดีแล้วแต่ก็คนละชั้นกันเลย ดูชายหนุ่มไม่แปลกใจเลยที่เห็นหล่อนมาขอพบในวันนี้
“ดิฉันอยากจะมาขอบคุณคุณ เรื่องค่าใช้จ่ายของลุงผลค่ะ เอ่อ ดิฉันรับรองว่าจะหามาคืนคุณทุกบาททุกสตางค์ เพียงแต่อาจจะใช้เวลาสักนิด” หญิงสาวเอ่ยอึกอัก
กฤตนัยมองหญิงสาวตั้งแต่หล่อนเดินผ่านประตูเข้ามาแล้ว และเหมือนจะรอฟังด้วยว่าหล่อนจะพูดอย่างไร ชุดกระโปรงสีครีมของหล่อนวันนี้ ทำให้หล่อนดูสวยคลาสสิคไปอีกแบบ
“คุณไม่จำเป็นต้องคืนเงินผมหรอก ผมมีข้อเสนอให้คุณ ถ้าคุณยอมตกลง”ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น แววตาดูเจ้าเล่ห์พิกล และยิ้มที่มุมปากนิด ๆ มันทำให้หญิงสาวรู้สึกหวั่นๆ
“ข้อเสนออะไรคะ ฮึ อย่าบอกนะว่าคุณต้องการที่บ้านสวนของเรา”หญิงสาวเอ่ยหยัน ๆ หล่อนคิดอยู่แล้วเชียวว่าเค้าจะต้องหวังผลอะไรสักอย่าง นักธุรกิจอย่างเขาไม่มีทางลืมเรื่องผลประโยชน์หรอก
“อืม ที่บ้านสวนนั่น มันก็น่าสนใจดีอยู่หรอกนะ แต่ข้อเสนอของผมมันน่าสนใจกว่า”ชายหนุ่มพูดพร้องเกาคางคล้ายคนใช้ความคิดหนักหนา
“ข้อเสนออะไรของคุณ พูดมาเลยดีกว่า” หญิงสาวเอ่ยอย่างร้อนใจ มีอะไรน่าสนใจกว่าที่บ้านสวนอย่างนั้นรึ
“ฟังให้ดีนะ ข้อเสนอนี้เกี่ยวกับคุณ คุณต้องมาเป็นผู้หญิงของผม อืม ซักหกเดือนเป็นไง หรืออาจจะไม่นานขนาดนั้น ถ้าผมเบื่อ”
กวินตราหน้าแดงด้วยความโกรธสุดขีด ไม่เคยมีใครดูถูกหล่อนขนาดนี้มาก่อน หล่อนผุดลุกขึ้น
“นี่คุณดูถูกกันเกินไปแล้วนะ ฉันไม่คิดเลยนะว่าคุณจะคิดอะไรได้ต่ำขนาดนี้ อย่าฝันไปเลย คนเลว” พูดจบก็หันหลังกลับทันที แต่ช้าเกินไป กฤตนัยคว้าแขนหล่อนได้ทัน
“เฮ้ เดี๋ยวก่อนสิ ผมไม่เห็นว่าข้อเสนอนี้ไม่ดีตรงไหน ผู้หญิงทั้งเมืองอยากเป็นผู้หญิงของผมทั้งนั้น”
“คนบ้า คนหลงตัวเอง ปล่อยฉันนะ” พูดเสร็จก็สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม
“ ถึงแม้ครอบครัวฉันจะไม่ได้ร่ำรวยอะไร แต่ฉันก็เป็นลูกสาวคนหนึ่งของท่านนายพลศานติ ซึ่งคุณควรจะให้เกียรติฉันบ้าง ฉันอาจจะขายทุกอย่างได้แม้กระทั่งบ้านสวน แต่ฉันไม่มีวันขายตัว ได้ยินไหม”
“ผมก็ไม่ได้ให้คุณขายตัวสักหน่อย และมันเสื่อมเสียเกียรติมากนักหรือกับการมาเป็นผู้หญิงของผม ”
“คำว่าผู้หญิงของคุณมีความหมายถึงแค่ไหน”
“ก็แค่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนผม ไปดินเนอร์ ไปดูหนังหรือไปเที่ยวแถวใกล้ๆแค่นั้นเอง”
“แล้วปกติคุณไปกินข้าว ไปดินเนอร์ ไปดูหนังกับใครล่ะ”
“ปกติผมไปกับใครมันไม่สำคัญหรอก สำคัญว่าตอนนี้ผมต้องการให้คุณไปกับผม”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย”
“ก็ผมชวนคุณดีๆ ตอนอยู่ที่งานเลี้ยงคุณอยากปฏิเสธผมทำไมล่ะ มันก็ต้องใช้วิธีบังคับแบบนี้แหละ”
“อ๋อ ที่แท้คุณก็โกรธที่ฉันปฏิเสธไปดินเนอร์กับคุณงั้นหรือ”
“ก็ไม่เชิงโกรธหรอก” ชายหนุ่มยักไหล่
“แต่ผู้หญิงดื้อเหมือนม้าพยศแบบคุณ มันน่าปราบให้อยู่หมัด”
“คุณ! คุณอย่าหวังเลยนะ ว่าจะเอาชนะฉันได้ด้วยวิธีบ้าๆแบบนี้ ฉันไม่รับข้อเสนอของคุณ”
“ผมก็คิดอยู่แล้วว่าคุณต้องตอบแบบนี้ งั้นก็คืนเงินผมมา ห้าแสนหกหมื่นสี่พันห้าร้อยบาท พร้อมดอกเบี้ยเดือนละสิบเปอร์เซ็นต์ ถึงวันนี้รวมแล้วก็หกแสนกว่าๆ”
“อะไรนะ นี่มันแกล้งกันชัด ๆ งั้นฉันไม่คืน ใครใช้ให้คุณไปจ่ายล่ะ ไม่ได้มีใครขอร้องซักหน่อย ฉันก็ไม่ถือว่าเป็นหนี้คุณ”
“ไม่เป็นไร คุณไม่คืนก็ไม่เป็นไร บางทีคุณยายคุณหรือป้าอิ่มอาจจะเต็มใจจ่าย พรุ่งนี้ผมจะเอาใบเสร็จไปให้ท่านดู”
“อะไรนะ นี่คุณคิดจะไปขูดรีดคุณยายฉันงั้นเหรอ เลวที่สุด”
“ไม่รู้ว่าอย่างไหนเลวกว่ากันนะ ระหว่างคุณ เป็นหนี้แล้วไม่ยอมคืนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ กับผมซึ่งไปทวงหนี้ตามปกติ ให้คุณยายคุณตัดสินดีกว่าไหม”
หญิงสาวอึ้งไปนิดนึงกับวาจาของชายหนุ่ม
“ฉันจะคืนคุณทุกบาททุกสตางค์ แต่ขอเวลาหน่อยได้ไหม และฉันขอร้องคุณอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกคุณยายกับป้าอิ่ม เดี๋ยวท่านจะกังวลเปล่าๆ” หญิงสาวยอมอ่อนลงนิดนึง
“ถ้าคุณไม่คืนเงินผมวันนี้ คุณก็ยอมทำตามข้อเสนอผมซะ ไม่งั้นพรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณยายคุณ”
“นี่คุณ ฉันขอเวลาแค่อาทิตย์สองอาทิตย์เท่านั้นเองนะ รับรองฉันเอามาคืนคุณแน่”
“ด้วยวิธีไหนเหรอ คุณคิดจะไปหาเงินมาคืนผมยังไง”
“นั่นมันเรื่องของฉัน ฉันหามาคืนคุณได้ก็แล้วกัน”
“ได้ ผมให้เวลาคุณหนึ่งอาทิตย์ ถ้าภายในอาทิตย์หน้าคุณหาเงินมาคืนผมไม่ได้ คุณต้องยอมทำตามข้อเสนอของผม โดยไม่มีข้อแม้ เข้าใจไหม”