"Ryu story (เรื่องรักของริวกับแบงคุง)" ตอนที่ 4 : 4.Anata o Aishimasu – ผมรักคุณ

[นินจาน้อย]

เช้าตื่นขึ้นมา เพราะแสงส่องจากหน้าต่างเข้ามาในห้องโดนเตียงพอดี ก็เลยตื่นมา นี่มัน 7 โมงแล้วนี่นา อืมม หันไปหา ริว เขายังไม่ตื่นเลย เราก็เลยจ้องหน้าเขา อืมม คนอะไรนะน่ารักดี แต่โชจิ หล่อกว่าจริงๆ แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นมาเราก็ตกใจดิ กำลังจ้องหน้าเขาเลย ก็เลยหน้าแดงนิดหน่อยแล้วก็ลุกไปห้องน้ำตอนกำลังจะออกจากห้องได้ยินเสียงเขา หัวเราะด้วย



หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วใส่เสื้อผ้า(ห้องริวมีห้องน้ำในตัว) เปลี่ยนชุดในห้องน้ำหละ(อายเป็นนะ) ใส่ชุดริวน่ะแหละ ก็ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามาเลยนี่นา ผมตัวเล็กกว่าริวพอควรเลยใส่เสื้อเขาไปนี่หลวมเลย แล้วก็ออกมาจากห้องน้ำ เขาก็มองหน้าผมแปลกๆแล้วก็ทำหน้างง ผมก็จ้องหน้าเขา แล้วก็ถามว่าทำไม มีไรหรอ เขาก็หัวเราะเบาๆแล้วก็เข้าห้องน้ำไป เออ แปลกคน



ตอนเขาออกมานี่ เล่นเอาผมตกใจมากเลย เขาแก้ผ้าออกมาเลยเปลี่ยนเสื้อผ้ากลางห้องเลย เห็นหมดทุกส่วนเลย จนเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเขาก็มานั่งข้างๆผมแล้วก็บอกว่า \"เดี่ยว ทานข้าวเช้าก่อนนะ แล้วงานค่อยทำต่อ\" ผมก็พยักหน้ารับคำ แล้ว 2 คนนั้นก็มาเคาะประตูห้อง เขาก็ตื่นกันแล้ว มาเพื่อเอาชุดเสื้อผ้า แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้าอาบน้ำกัน

กว่าพวกเราจะทำกิจวัตรตอนเช้าเสร็จก็ปาเข้าไป 8 โมงแล้ว คุณแม่ก็เรียกพวกเราลงไปทานอาหารเช้ากัน ก็อาหารแบบญี่ปุ่นเลยหละ อร่อยมากๆ สงสัยที่เป็นอาหารญี่ปุ่น เพราะผมพูดกับคุณแม่ริวว่า ชอบมาก ท่านก็เลยทำให้ทาน หวานอีกแล้วของชอบเนี่ย อะไรก็ดีไปหมด ผมทานกันจนอิ่มก่อนคนอื่นๆเขาเลย แบบรีบทานมากๆ(ตะกละ เห็นของอร่อย) จนคนอื่นๆเขายังไปไม่ถึงไหนเลย ก็เลยขอตัวขึ้นมาพิมพ์งานก่อนเพราะงานยังค้างอีกมาก



ผมขึ้นมาทำงานได้สักพัก ริว ก็ขึ้นมาช่วยทำงานต่อ งานผมค่อนข้างไปได้เร็วกว่าพวก โชจิ กับเคลวิน เพราะผมพิมพ์เร็วกว่าโชจิ ส่วนของพวกผมก็ใกล้เสร็จแล้วด้วย (ขยันจัดไง)



\"อาหารอร่อยไหม\" ริวถามขึ้นมาทำลายความเงียบ



\"อืมม อร่อยมากเลย เราชอบอาหารญี่ปุ่นไง ชอบทานมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว\" ผมตอบตามมารยาทแต่จริงๆก็อร่อยมากนะ



\"ไว้ทีหลังก็มาค้างบ่อยๆสิจะให้ โอกาซัง (คุณแม่) ทำไห้อีก\" ริวตอบพลางยิ้ม



\"อืมม\" ผมตอบง่ายๆเพราะสมาธิอยู่กับงานนะ ทำไปซักพัก ก็นึกเรื่องเมื่อเช้าขึ้นมาได้ ก็หัวเราะออกมาเบาๆเขาก็ถามว่าหัวเราะอะไร



\"ก็ริวอะดิ เมื่อเช้าอยู่ดีๆก็แก้ผ้าออกมา ไม่อายรึ\" ผมถามเขา



\"จะไปอายทำไม คนญี่ปุ่นน่ะไม่ถือเรื่องแบบนี้หรอก\" เขาตอบลอยๆ



\"แต่เราเป็นคนไทยนะ คนไทยข้อนข้างถือ\" ผมบอกเขา



\"งั้นคราวหน้าจะระวัง\" เขาตอบแบบง่ายๆ ก็ดีนะได้รู้รู้จักนิสัยคนญี่ปุ่นเพิ่มอีกละ ดีๆไว้ไปเรียนต่อ อิอิ



แล้ว 2 คนนั้นก็เข้ามาทำงานของเขาต่อเช่นกัน เรา 4 คนนั่งทำงานกันไปซักพักก็มีคนพูดทำลายความเงียบ



\"เสร็จสักที...บันไซ\" ริวพูดออกมาเสียงดัง



\"ของพวกนายเสร็จหรือยัง โชจิ\" ผมถาม งานของผมเสร็จแล้วนี่นา



\"เกือบๆ\" เขาตอบ



\"น่าจะเสร็จก่อนเที่ยงนะ\" เคลวินพูด



\"งั้นเสร็จแล้วไปเที่ยวกัน\" โชจิชวน



\"ไปดิๆอยากไป นั่งอยู่หน้าเครื่องเบื่อจะตายไป\" ผมบอก พวกเราก็เลยตกลงกันว่าจะไป เวิลเทรดกัน



พอพวกเขาทำงานกันเสร็จ พวกเราก็จะไปเวิลเทรดกัน



\"แล้วจะไปกันยังไง\" ผมถามก่อน



\"ก็แล้วแต่นายดิ\" โชจิตอบ พลางหันหน้าไปทางริว



\"ไม่นะเราไม่อยาก.....\" เคลวินพูดเมื่อเห็นโชจิมองหน้าริว



\"ทำไมต้องไม่เอาด้วยอะ งง\" ผมถามด้วยความสงสัย



\"นายเคยนั่งรถบนถนน แต่เสียวแบบรถไฟเหาะตีลังกาไหม\" เคลวินถาม ผมมองหน้าเขาพลางส่ายหน้าว่าไม่เคย



\"เดี่ยวก็ได้เจอเองหละ ....ไปกันได้แล้ว\" ริวบอก

เขาพามาห้องใหญ่ๆข้างๆบ้าน พอดูออกว่าเป็นโรงรถ





\"หา.....จะขับรถไปกันเองหรอ!\" ผมรีบถาม ริวก็ยิ้มๆพลาง กดรีโมตเปิดประตูโรงรถที่ติดอยู่กับกุญแจ แล้วที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็คือ รถสปอร์ตสีทองบรอนซ์เมทัลลิก ในรุ่น Toyota celica คันงามราคาหลายล้านก็ถูกขับออกมาด้วยเด็กหนุ่ม นามว่าริวสุเกะ ร่วมกับเพื่อนที่ไม่รู้ชะตากรรมอีก 3 คนกำลังมุ่งหน้าไปเวิลเทรดเซ็นเตอร์!



พอถึงเวิลเทรด หาที่จอดรถได้ลงรถกันแล้ว ก็มีบางคนวิ่งไปห้องน้ำก่อนเลย เคลวินเกิดอาการเมารถแบบหาที่เปรียบไม่ได้ ผมยังเกือบๆไป เพราะการขับของเขานี่สุดยอดเลย ถึงเซลิกาจะเป็น Auto แต่เขาก็ขับให้มันกระตุกเวลาเปลี่ยนเกียร์ได้เยี่ยมไปเลย (^-^!) หลังจากนั้นพวกเราเดินไปเดินมาใหญ่มากๆ ก็ไม่รู้จะไปไหน



\"แบงคุง นายเคยเล่น ไอซ์สเก็ตไหม\" ริวถาม ผมส่ายหน้าตอบ \"งั้นเราไปเล่นกัน\" เขาชวน



\"เอาจริงเหรอาจารย์...\" โชจิกับเคลวินท้วงขึ้นพร้อมๆกัน



\"ทำไมหรอ\" ผมถามด้วยความสงสัยอีกแล้ว

[นินจาน้อย]

\"พวกเรายังเล่นกันไม่เท่าไหร่เลยนะ\" เคลวินตอบ



\"เออ ก็ดีไง จะได้ฝึกไปด้วยกัน\" ผมตอบ



\"ตามใจ\" โชจิตอบง่ายๆ



พอเปลี่ยนรองเท้าผมก็ลงไปที่ลานได้ซักพัก เออ มันหนาวมากๆเลยนะเนี่ย ก็จริงอะนะ ไม่งั้นน้ำแข็งจะอยู่ได้ไง แต่แล้วผมก็ต้องตกใจในความสามารถของตัวเองที่ลงไปแล้วก็สามารถยืนได้เลย!



\"เก่งนี่มาถึงก็ยืนได้เลย\" ริวบอก \"ไปก่อนนะ\" เขาร้องตะโกนบอกก่อนที่จะพุ่งออกไป วิ่งในลาน โอ้โห โคตรเก่งเลย

\"มันเก่งจะตายไป นี่แหละ กีฬาถนัดของมัน\" โชจิบอก เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่



\"เหรอ\"



\"นายก็เก่งนี่ยืนได้เลย\"



\"เปล่าหรอก เคยเล่นโรลเลอเบลดมาไงก็คล้ายๆกัน\"



\"เหรอ งั้นเดี๋ยวจะต้องฝึกใหม่ เพราะมันไม่เหมือนกันหรอก\"



\"ไปเหอะโชจิ\" เคลวินพูด แล้วพวกเขา 2 คนก็พุ่งออกไปกลางลาน อ้าว เหลือเราคนเดียว ไหนบอกไม่เก่งกันไงหละ แล้วเราหละ ปล่อยเลยหรอ ไม่ยอมแพ้หรอก ผมพยายามจะพุ่งออกไป แต่พยากฏว่ามันกับจะลื่นไถลออกไปแทน ทำให้ทรงตัวไม่ได้ ก็เลยนั่งพับลงบนพื้นน้ำแข็งเย็นเจี๊ยบ ผมกำลังพยายามลุกขึ้นแต่มันยืนไม่ได้เลย ลื่นมาก



\"เอ้า จับไว้\" มีคนยื่นมือมาให้ ริวนั้นเอง



\"ขอบคุณ\"ผมพูดพลางดึงมือเขาแล้วก็ลุกขึ้นยืน ผมพยายามยืนขึ้นแต่ไม่สำเร็จล้มลงไปเหมือนเดิมแต่คราวนี้หนักกว่าเดิมล้มลง ไปข้างล่าง พลางฉุดเอามือริวที่จับอยู่ลงมาด้วยเขาก็เลยล้มตามผมลงมา ตัวมันโคตรหนักเลย ทับเรามิดเลย



\"ขอโทษ แบงคุงเป็นไรเปล่า\" เขาถามพลางฉุดผมขึ้นไปใหม่



\"เออ ยังไม่ตาย\"



\"มา เดี่ยวสอนให้\"



วันนี้ผมก็ได้เรียน ไอซ์สเก็ตจนกระทั่ง 6 โมงเย็นก็จะกลับบ้านกันแล้ว ผมเล่นไปได้หลายท่าแล้ว อิอิ เก่งงะช่วยม่ายได้ หัวไว อิอิ ตอนกลับริวจะขับรถไปส่งพวกโชจิ กับเคลวินที่บ้านทีละคน



\"ริวขับนิ่มๆหน่อยดิ\" ผมบอกเขาก่อนจะออกรถ



\"Hi\" เขาตอบ ก็คงแบบเดียวกับคำว่า ครับผม อะหละ ขากลับผมนั่งข้างหน้ากับริว ส่วนอีก 2 คนนั่งข้างหลัง ตอนแรกนั่งหลัง ไม่กล้านั่งหน้ากลัวตาย ตอนนี้กล้าละ หลังจากเขาไปส่ง 2 คนนั้นแล้วผมก็บอกทางเขาไปส่งที่หอพัก แต่เขาก็กลับพาผมกลับบ้าน



\"ทางนี้เราก็ไปหอไม่ได้ดิ\"



\"ก็ไม่ได้อยากให้กลับหอนี่นา\" เขาตอบ \"โอกาซังบอกให้พานายกลับมาพักที่บ้านด้วย\"



\"คุณแม่นะ เหรอทำไมหละ\" ผมรีบถาม



\"เขาบอกให้นายกลับมาทานข้าวเย็นที่บ้าน\"



\"อ้าวหรอ แล้วไมไม่ชวนพวกนั้นด้วยหละ\" ผมเริ่มถามด้วยความสงสัย เขาก็กลับไม่ยอมบอก



\"หมายความว่าไง\" ผมเริ่มขึ้นเสียง



\"เอาน่า\"เขาตอบพลางขึ้นเสียงดัง พาผมกลับบ้านเขา ผมว่ามันกะไรกะไรอยู่นะ พอกลับถึงบ้านผมกับริวก็พูดขึ้น \"Tadaima (กลับมาแล้วคับ)\" แต่ผมยังโกรธริวอยู่ อยู่ดีๆก็ขึ้นเสียงใส่ไม่ชอบอะนะ พอเข้าบ้านแล้วผมก็ขึ้นห้องเลยไม่ได้มาทานข้าว ริวก็ขึ้นมาตาม



\"แบงคุงไปทานขาวกัน\"



\"ไม่อะยังไม่หิว\" ผมพูดพลางใส่อารมณ์ไปด้วยให้เขารู้ว่ากำลังโกรธ เขาก็นั่งเงียบๆสักพัก คุณแม่ก็ขึ้นมาตาม ผมก็เลยยอมลงไปทานแต่โดยดี ไม่อยากให้เขารู้ว่ากำลังทะเลาะกับริวอยู่ แต่ลงมาก็ทานแต่ไม่คุยกับริวเลย พอทานเสร็จก็ขอตัวขึ้นไปนอนก่อน ริวก็ตามขึ้นมา พอเข้าห้องเขาแล้ว เขาก็รีบถามเลย



\"เป็นอะไร\"



\"ไม่ได้เป็นไรนี่\"



\"นี่นะ ไม่เป็นไร โกรธอะไรเราหละ\" ผมก็ไม่บอกพลางไม่หันหน้าไปหาเขา เขาก็โอบกอดเข้าข้างหลังผมเลยอะดิ ฉวยโอกาส แล้วเขาก็กระซิบข้างๆหู \"ยกโทษให้เรานะ ไม่ตั้งใจหรอก แค่อยากให้แบงคุงมาอยู่ที่บ้านกับเราเอง\"



เขาบอกสั้นๆแต่มันให้ความรู้สึกดีมาก เขาหันหน้าผมมาหาเขาแล้วเขาก็จูบลงบนหน้าผม ร้อนผ่าวเลยนอนอยู่บนเตียงแต่ไม่มีแรงเลยขยับตัวไม่ได้ แล้วเขาก็ลุกไปปิดไฟ พร้อมกับเปิดเพลงของ FF8 Eyes on me ให้ผมฟัง ผมเคยบอกเขาว่าผมชอบเพลงนี้มากๆ แล้วเขาก็กลับมาที่ผม ถึงจะมืดแต่ก็เห็นร่างเขาได้ชัดเจนเขาเริ่มกอดจูบผมแล้วก็บอกกับผมว่า Anata o Aishimasu (ผมรักคุณ) แล้วหลังจากนั้นเราก็........................

[~หนมปังฟาร์มเหา~]

โฮ่ๆ ว่าเเล้วมันทะเเม่งๆ

สองคนนี้เค้ามีซัมติงรองกันแหงๆ

เเละเเล้วก็เป็นจริง

[~หนมปังฟาร์มเหา~]

โฮ่ๆ ว่าเเล้วมันทะเเม่งๆ

สองคนนี้เค้ามีซัมติงรองกันแหงๆ

เเละเเล้วก็เป็นจริง