"Ryu story (เรื่องรักของริวกับแบงคุง)" ตอนที่ 7 : 7. somersault walking-ตีลังกาเดิน

[นินจาน้อย]

หลังจากวันสอบไปแล้ว 6 วันพวกเราวันพรุ่งนี้ก็จะประกาศผลแล้ว พวกเราก็พากันไปเดินเที่ยวสยามกันไปกันประมาณเที่ยงๆ ก็ไปหาอะไรทานกัน แล้วก็ดูหนังกันอีกเรื่องด้วย แต่ดูแล้ว 3 คนนั้นยังไม่ค่อยจะสบายใจกันซักเท่าไหร่ ก็คงเรื่องสอบนั้นแหละ



ผมก็เดินกับพวกเขาที่ดูไม่มีชีวิตชีวาเอาซะเลย ผมเดินนำหน้าพวกเขาไปซักพักก็หันกลับไปมองพวกเขาพร้อมกับเดินถอยหลัง

\"นี่พวกนายเลิกห่อเ!่ยวกันได้แล้วนะ......เอ๊ย........อะไรวะ\" ผมงงเมื่อเดินไปชนใครบางคนเข้า ผมรีบหันไปขอโทษเขา \"ขอโทษนะคับ พอดีไม่ได้ดูทาง\" ผมพูด



\"ทีหลังก็ดูทางให้มันดีๆเถอะ พวกเด็กบ้านนอกไร้สมอง\"

ผมรีบหันไปมองหน้ามัน เสียงนี่เสียงนาย เฮีย....ประกิตนี่หว่าผมนึกในใจ



\"มากไปแล้วมั้ง\" ริวพูด



\"ทำเก่งไปถึงไหน\" นายคนหน้าหม้อพูด



\"ถึงเขาจะไม่เก่งอย่างนายก็อย่าดูถูกกันสิ\" โชจิพูด \"พวกนายน่ะเตรียมร่วงกันได้แล้ว อย่ามาอวดเบ่งกันนัก\" นาย....เฮียนั้นพูดอีก

\"โกรธเหรอ..........ว่าไง.....จะเจอกันซักทีไหม\" นายเฮียนั้นพูดท้า



\"เอาดิ\" ริวพูดพลางจะเดินเข้าไป เรารีบดึงมือเขาไว้



\"อย่าริว ไม่เอากลับกันเหอะ\" ผมบอก



\"โธ่ๆ....เด็กบ้านนอกไม่ชอบใช้กำลัง\"



\"นี่แกจะมากไปแล้ว แกนึกว่าแกแน่แค่ไหน\" ผมรีบถามกลับ

\"ก็มากกว่าเด็กบ้านนอกอย่างแกไงหละ\" มันก็สวนกลับ

\"เหรอ งั้นฟังที่เราพูดนะ เรามาพนัน!กัน...... ถ้าพวกเราคนใดคนหนึ่งชนะแกได้เป็นอันว่าเราชนะพนัน\"



\"ตกลง.... เด็กๆ แต่ถ้าพวกแกแพ้หละ ว่าไง\" มันยั่ว



\"เราจะเดินตีลังกากลับหัวทั่ว โรงเรียน 3 รอบเลย\"



\"แบงคุง เอ๊ย เกินไปนะ นายจะไหวหรอ\" ริวรีบห้าม



\"เราเชื่อใจนายอยู่แล้วริว อีกอย่างนะ แค่นี้สบายมาก\" แต่นึกในใจแล้วแย่จังเอ๊ย พูดไปได้ไงวะเนี่ย



\"เอ้า พูดเองนะ ตกลง\" นายหน้าหม้อรีบตอบรับ



\"เออ แล้วจะเห็นดีกัน\" ผมรีบสวนกลับแล้วก็เดินออกมาเลย รีบพาพวกนั้นออกจากแถวนั้นแล้วก็รีบกลับบ้าน พวกเราไม่ยอมกลับบ้านกันเลย ไปอยู่บ้านริวกันเลยหละ แถบไม่อยากรอแล้ว อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆ



ตอนเช้าประมาณตี 5 ริวปลุกเรา



\"ทำไมรีบปลุกจังเลย\"



\"เดี่ยวต้องไปส่ง เคลวินกับ โชจิให้เขาไปเปลี่ยนชุดที่บ้านอีกนะเร็ว\" ริวบอกเหตุผล ผมรับคำแล้วก็รีบเปลี่ยนชุด พร้อมกับไปบ้านโชจิกับเคลวิน รอพวกเขาเปลี่ยนชุดแล้วก็มารับพวกเขาไป รร.ด้วยกัน มาถึง รร.ประมาณ 8 โมง เขาเข้า หอประชุมกันหมดแล้ว พอเข้าไป เขากำลังประกาศคะแนนของ ม.3 อยู่ พวกเราก็รีบวิ่งไปที่นั่งของห้องพวกเรา แล้วก็นั่งฟังคะแนนกันอย่างใจจดใจจ่อ หัวใจเต้นตึ๊กตั๊กเลย.........





\"ต่อไปเป็นการประกาศ 10 อันดับต้นของระดับ ม.4นะคับ .......... อันดับที่ 4 นายประภากร ....... ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.89\" อ้าวเคลวินมาอยู่อันดับที่ 4 งั้นแสดงว่ามีคนขึ้นมาแทรก 1 คนอะดิ แล้วก็ตั้งแต่อันดับที่ 10-5 ก็ไม่มีชื่อของ ผม โชจิ เคลวิน ริว แล้วก็นายหน้าหม้อด้วย เคลวินอยู่ที่ 4 เคลวินก็วิ่งออกไปรับประกาศ แล้วก็กลับมาที่นั่ง



\"อันดับที่ 3 นายพิเชษฐ์......ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.93\" โชจิอยู่ที่3งั้นที่ 2 กับ 1 ก็คงมีแต่ ริว กับ นายประกิตแล้วหละระหว่างที่รอผลที่ 1 กับ2 ใจเต้นตุ๊บๆๆเลย ถ้าริวไม่ได้ที่ 1 เราก็ต้องเดินตีลังกาแน่นอน

\"แบงคุงทำใจดีๆไว้นะ\" ริวบอก \"ถ้าพวกเราแพ้ พวกเราก็จะร่วมกันแก้ เราไม่ยอมให้นายรับกรรมคนเดียวหรอก\" พลางกุมมือเราแน่นเลย



\"อันดับที่ 2 นายทิวากร..............ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.98\" อ้าวริวอยู่ที่ 2 งั้นแสดงว่าที่ 1 ก็ต้องเป็นนายประกิตแน่นอน ผมรู้งี้ก็ร้องไห้โฮเลย ริวให้เคลวินออกไปรับแทนส่วนเขาพยุงผมอยู่ท่ามกลางความงงของเพื่อนๆที่ ริวตกอันดับ แล้วทำใมผมต้องร้องไห้ด้วย



\"และคนที่ได้คะแนนสูงสุดอันดับที่ 1 ของระดับมัธยมศึกษาปีที่ 4.............\" ผมสลบไปแล้ว!



ด้วยความตกใจ มารู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ในห้องพยาบาลของโรงเรียน ผมก็มองไปรอบๆเห็นริวกับเพื่อนๆในห้องยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล ผมก็พยายามลุกขึ้นออกมานอกห้องพยาบาล พอพวกเขาเห็นผมก็รีบทัก

\"ฟื้นแล้วหรอ\" ริวรีบวิ่งเข้ามาหาแล้วก็ถามอาการ \"เป็นไงบ้าง ยังมึนหัวอยู่ไหม\" แต่ผมอยากรู้ผลมากกว่า



\"พวกเราแพ้ใช่ไหม..ริว\" ผมพูดขึ้น พลางจะร้องไห้แล้ว เขาโอบเราเข้าไปกอดในอ้อมกอดของเขา



\"เด็กน้อย นายพยายามได้ดีมากเลย\" ผมก็งง พลางผลักเขาออก



\"ดูนี่\" โชจิเรียก \"เรายังไม่อยากจะเชื่อเลย\" เคลวินพูด



ผมหันไปดู กระดาษแผ่นหนึ่งที่โชจิถือไว้ให้ผมดู ผมพยายามอ่านให้ชัดเจนตั้งแต่ บรรทัดบนจนกระทั่งถึงบรรทัดที่ 3 \"ทางโรงเรียนขอแสดงความดีใจให้กับ นายวชิระ(ชื่อผม)............ที่ได้รับเป็นนักเรียนอับดับที่ 1 ด้วยด้วยเกรดเฉลี่ย 3.98 ขอแสดงความยินดีด้วยและขออวยพรให้ประสบความสุขความเจริญตลอดไป\" ผมดีใจมากเลยที่อ่านประกาศแผ่นนั้นจบ โผเข้ากอด ริว อย่างเต็มแรงแล้วก็ร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา ผมเพิ่งนึกออกว่ามีเพื่อนๆในห้องอยู่ด้วย



\"อ้าว เฮกันหน่อยเร็ว\" เสียงจากโชจิกับเคลวิน ผมตกอยู่ในสภาวะอายหน้าแดงอีกครั้ง ด้วยเสียงเฮ....จากเพื่อนๆ และก็เป็นอันรู้ว่าผมกับริวเป็นแฟนกันด้วย



ตอนกลับบ้านริวก็บอก \"งั้นพวกเราไปฉลองกัน ไปบ้านเรานะ\"



\"เออ\" โชจิรับคำ



\"โอกาซังต้องดีใจแน่ๆ\" ริวพูด



\"ทำไมหละ คุณแม่ริวทำไมต้องดีใจด้วยในเมื่อริวไม่ได้ที่ 1\"



\"นายลืมดูรึเปล่าว่าเกรดเฉลี่ยของเรา 2 คนเท่ากัน เขาประกาศผิดตอบนายสลบ เขาออกมาประกาศใหม่เป็นอันว่า ที่ 1 มี 2คน\" ริวบอก



\"แล้วประกิตเขาได้เท่าไหร่หละ\" ผมรีบถามเพราะลืมไปเลย

\"เห็นว่าได้ 20 กว่าๆนี่หละ ผิดคาดเลยสมนำหน้า\"โชจิบอกพลางหัวเราะ



พอกลับมาบ้านริว ก็ไปทักทายคุณแม่ พร้อมกับแจ้งผลให้คุณแม่ทราบ คุณแม่ตกใจมากเลย แล้วก็ดีใจมากๆเลย คุณแม่บอกว่าเขาเห็นเราเป็นลูกอีกคน ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดา ผมงี้อายเลย แล้วพวกเราก็ไปหาฉลองกัน นั่งร้องคาราโอเกะ และก็นั่งดื่ม กินกันจนเวลาประมาณเที่ยงคืน ก็ไปนอนกันค้างบ้านริวกันหมด อ้อ ริวเล่าให้ฟังตอนนายประกิตเดินตีลังการอบ โรงเรียนด้วย ตัวมันอ้วนใหญ่ๆก็เลยทำลำบาก อิอิ เสียดายไม่เห็นดันเป็นลมไปซะก่อน.......(^-^!)

[~หนมปังฟาร์มเหา~]

โฮะ เล่นเอาใจหายหมดนึกว่าจะได้เดินตีลังการอบสนามซะเเล้วเเก๊งหนุ่มหล่อ โหะๆ