คนสำคัญในชีวิต? (2)

[Ginn]

อรุณสวัสดิ์ยามเช้าค่ะ

เมื่อคืนง่วงดึกมากๆประมาณตีหนึ่งตีสองได้ ก็เลยหยุดเขียนไปก่อน เข้าวันนี้เลยมาต่อค่ะ
-----------------

ปกติแล้วการนั่งเป็นกลุ่มตอนเรียนอังกฤษนี่ก็เป็นวิธีที่ฝรั่งชอบใช้กัน ทำให้เด็กๆได้เรียนรู้กันได้เร็วขึ้น แน่นอนว่าอันดับแรกเลยก็ต้องมีการแนะนำตัวค่ะ ว่ามาชื่อไรมาจากไหน เรียงกันไปเรื่อย ก็ปกติดีไม่มีอะไร เราเองก็ทำเหมือนกัน(แต่ดูพวกน้องๆมมองกันใหญ่ สงสัยจะแปลกใจว่าไหงมีรุ่นพี่มาเรียนด้วย) พอเวียนกันจนครบแล้ว อาจารย์ก็ให้มีแบบฝึกหัดให้ทำไปตามเรื่องจนกระทั่งพักเบรค เราก็ไม่ชอบเดินไปไหนเลยนั่งอยู่ในห้อง ก็มีน้องๆมาคนเดินเข้ามาคุยด้วย ถามโน่นนี่ไปเรื่อย เราก็ตอบไป

จริงๆแล้ว เราเป็นคนอัธยาศัยดี แต่ไม่ชอบยุ่งกับใคร งงไหม ก็แบบว่าเงียบๆไม่ค่อยพูดในสายตาคนอื่น แต่ถ้ามีใครมาถาม ก็ยินดีคุยด้วยอย่างเป็นมิตร

สรุปก็ไม่มีอะไร เรียนไปจนถึงเที่ยงก็เลิกคลาส อีกสองวันมาใหม่(เรียนวันอังคารกับพฤหัส) อาจารย์ก็มีการบ้านให้ไปเขียนเรื่องแบบแต่งนิทาน แล้วส่งให้คู่อ่านและลองแก้ไข grammar กันดู ก่อนมาส่งอาจารย์ครั้งถัดไป (คู่นี่คนข้างๆ ไม่ต้องเรื่องมาก จับกันง่ายดี) จำได้ว่าเราก็มองหน้าคนที่ต้องทำงานด้วย ก็หน้าตาธรรมดาดี ใส่แว่นตา สูงกว่าเราเล็กน้อย (พอดีเราเป็นผู้หญิงค่อยนข้างสูง) แต่งชุดนักศึกษาเรียบร้อยมากๆ และที่สำคัญมันกำลังเล่่นโน๊ตบุ๊คอยู่

"เออ ขอเมล์หน่อยสิ"
"ครับ" เขาก้ทำหน้าเอ๋อเขียนใส่กระดาษที่ส่งให้
"แล้วจะส่งงานให้ละกัน ไปละ"

พอดีว่าวันนั้นรีบว่าจะไปเยี่ยมยายที่บ้าน เลยรีบกลับไป บอกตรงๆว่าววันนั้นจำชื่อใครไม่ได้เลย จุดบอดของเราคือ จำชื่อใครไม่ได้ แนวๆว่าๆไม่อยากจำ ไม่สำคัญ เพื่อนบางคนนี่ต้องชื่อกันทีเดียว ไม่ร้ทำไม ชื่อเพื่อนลืมง่ายจัง สรุปวันนั้นคนที่ต้องทำงานด้วยคือใคร ยังไม่รู้เลย

เย็นก็กลับมาถึงบ้าน ไม่มีไรมาก นอนเล่นดูทีวี ก่อนนอนก็หยิบกระดาษขึ้นมาร่างๆว่าจะเขียนอะไร คิดไม่ออก หันไปถามน้อง(เรามีน้องสาวอีกคน อายุห่างกัน 4 ปี) มันก็เล่าเรื่องที่เคยฟังมา ดีๆ ได้ไปเดีย เขียนเลย... เสร็จก็พิมพ์ส่งไปคืนนั้นเอง

จะหาเมลืที่เขียนส่งไป แต่หาไม่เจออะ

จำได้แต่เมล์ตอบกลับมาว่า ส่งมาให้เร็วจัง แล้วก็แนบไฟล์มา เราก็เลยปริ้นออกมาแก้ วันถัดมาก็มาส่งให้เขาไปในห้อง

"พี่แก้แล้ว ลองดูละกัน พี่ก็ไม่ค่อยเก่งอะนะ" เราก็ยิ้มๆส่งกระดาษคืนไปให้
"ผิดเยอะขนาดนี้เลยเหรอครับ" แน่ละสิ ก็เขียนผิดตรึม บางประโยคอ่านแล้วก็งงๆอีก ในกระดาาสองแผ่นนี่แดงเถือกเลย "ผมให้พี่ที่อเมริกาช่วยแก้ให้แล้วนะครับ"
"อะนะ อย่าคิดมากเลย"
"พี่พี ส่งมาเร็วจัง ผมอ่านดูแล้ว แต่ไม่รู้จะแก้ไรดี" เขาก็ส่งกระดาษคืนมาให้
"เดี๋ยวจารย์ก็แก้ให้เองแหละ"

พูดไปแค่นั้น อาจารยืฝรั่งก็มาสอน วันนั้นไม่มีไรมาก คุยกันประมาณนั้น จะมีก็แต่คุยกันเรื่องทั่วๆไป ตอนพักเขาก็จะนั่งเล่นแต่คอม ไม่รู้จะติดอะไรนักหา ส่วนเราก็เขียนนิยายเล่นตามปกติ เขียนมาตั้งแต่มต้น ติดเป็นนิสัยซะแล้ว หมดชั่วโมงก็เหมือนเดิมมีงานให้ไปทำเป็นการบ้าน คือเราพอหมดชั่วโมงปุ๊บก็เปิดประตูกลับออกมาเลย ขี้เกียจรอใคร อยากกลับแต่บ้านลูกเดียว ไม่ใช่ไรหรอก เรามันเป้นพวกนอนดึก ตื่นเช้า เลยติดนิสัยนอนกลางวัน 555

เย็นนั้นก็รีบๆเขียนเรื่องส่งไปให้เขาคนนั้นอีกตามเคย

และอาทิตย์ถัดมาก็โดดเรียน หยุดยาวไปจนถึงเดือนมิถุนาเลย เปิดเทอมประมาณนั้น ก็ไม่รู้จะไปทำไม ไม่ค่อยได้อะไรขึ้นมานะ
-----------------

นั่นเป็นการพบกันครั้งแรกของเรากับคนนันนะ ไม่อะไรน่าประทับใจอะไร ก็แค่พวกบ้าคอมคนนึงในความคิดไร เรียกได้ว่าไม่ค่อยชอบขี้หน้าเลยว่าว่าได้ เพราะเรามันพวกนิยมกระดาษกับดินสอกด... ต่อมาก็จะเป็นเรื่องตอนเปิดเทอมแล้วละ ว่าอะไรที่ทำให้เราต้องมาสนิทกันมากกว่าคนร่วมห้องเรียนอังกฤษ


--To be continued--